._Sonra anidən şəkili çıxır qarşına. Silmək üçün dəfələrlə cəhd edirsən. Amma əlin gəlmir. Sil düyməsini basmaq üçün dəfələrlə gözlərini bağlayıb udqunursan. 1 dəfə , 2 dəfə , 5 dəfə... Sonda anlayırsan bacarmayacağını. Bir türlü silə bilmirsən şəklini. Dəqiqələrcə gözünü qırpmadan şəkildən sənə baxan gözlərinə baxırsan. Gözlərin dolur. Titrək əllərinlə sığal çəkirsən şəkilə. Saqqalına... Üzünə... Saçlarına... Sonra o qədər baxırsan ki, əzbərləyirsən hansı şəkildən sonra onun şəklinin gəldiyini. Silmirsən. Qıymırsan şəklini silməyə. Bəlkə də əsəbləşib mesajları silirsən, səslərini silirsən, nömrəsini silirsən amma şəklini... Ondan qalan son şəkli silməyə əlin gəlmir bir türlü. Hər gördüyündə canın daha çox yanacağını bilsən də silmirsən. Silə bilmirsən. Halbuki baxdıqca daha çox ölürsən. Bu bir növ , şəkilə baxaraq intihar etmək kimi...
İnsan bəzən çox dəyərli bir insanı siləcək qədər qırğın olur , amma bir şəklini silməyə gəlincə... məğlub olur özünə

Şərh yazan hələ ki, olmayıb. İlk yazan sən ol.