Çox qəribədi həyat...
Heç vaxt tam olmaz insan...
Biri varsa, biri yoxdu tam mükəmməlik üçün...
Var və yoxun kəsişdiyi yerdə başlar çarəsizlik...
Nə var ola bilirsən, nə yox...
Bir yanı əksik, bir yanı yarım eləcə yaşarsan...
Yoxluqun acısı ürəyinə bir ağrı, bir ağırlıq olaraq çökər...
İşgəncə başlar ürəyinin ən dərinində...
Ya varın bir işə yaramazsa..?
Varlıqın tamlıqı yoxluqda itmişsə..?
Bəs bu zaman necə yaşayacaqsan...?
Varlıqı yoxluq udursa əgər...
Ehhhh....
Sən varsan amma yoxsan...
Sənin varlıqın, cisimsiz ruh kimidi...
Cisimsiz ruhlar necə pərişandı...
Mən burdayam deyə bağırar amma kimsə duymaz onu...
Səndə eləcə, duyun məni insanlar deyərsən amma kimsə duymaz səni...
Çünki görmürlərdir həqiqəti...
Amma bu dəfə biraz fərqlidi...
Bu dəfə görürlər səni amma bilmirlər ruhunu...
Mükəmməl bir ruh, yarım bir canda yox olur...
Zindanlarda ölümə məhkum məhbus kimi...
Bu dəfə yoxluqun cismindi...
Ruhunla bütünləşməyən cismin...

Şərh yazan hələ ki, olmayıb. İlk yazan sən ol.