Bu defa yüreğimin kapısını çaldığında açan olmayacak , bu defa yüreğimden sen değil , ben yüreğimi senden taşıdım.
Araya giren soğukluğa her tek atlayaşımda vazgeçtim dönmekten.
Senden geceler boyu bir şarkıya sığınıp kapının önünden geçen gölgelerin hangisi kapıyı açacak tedirginliğiyle ağlayamayacak duruma soktuğun gecelerde vazgeçtim.
"Dönmez artık" dediklerinde " bekle " dedi diyemediğim anlarda , yer yarılsa orayada adını süsleyecek şiirler yazacak kadınken, göğüs kafesine değilde yarılan yerin dibine soktuğun için vazgeçtim.
Senden sadece bana , sana ve bir türlü birbirine ihtiyacı varken bir olamayan bize değilde , isimlerini bile doğmadan koyduğum çocuklarımıza onları terk ederek ihanet ettiğin için vazgeçtim.
Yanından gittiğimde avuclarıma sinen , ciğerlerime şifa olan kokunu değilde , parmak aralarımı sarartan sigaralarla göğsümü daraltıp , ellerimin leş gibi sigara kokmasına sebep olduğun için vazgeçtim.
Dudaklarını fotoğraflardan , sesini yarım yamalak aklımdan , sakallarını kolyeme koyduğum bir kaç tutamından ve kutsal saydığım ayaklarının izlerini seviştikten sonra giydiğin ıslak terliklerinden okşamak zorunda bıraktığında vazgeçtim.
En az babama benzeyişini gördüğümde, onun açtığı yaraları sen kanattığında sanki babam kulağına " onu ben kanattım sen öldür" demişte sende isteğini yerine getiriyormuşcasına beni öldürdüğünde vazgeçtim.
Vazgeçişlerimden vazgeçtiğimde , vazgeçtiğim ne varsa özlediğimde , özlediğim zaman seni göremediğimde vazgeçtim senden.
Vazgeçtiğim anda gelmelerinden yorulduğumda vazgeçtim.
Yaralarım kabuk bağlamışken o kabukları kaldırmandan , yüreğimin köşesinden o gözlerinle bakıp kandırıp gittiğin sabahlarda vazgeçtim .
Gece senden vazgeçip , sabah kıyamayıp bütün vazgeçişlerinden vazgeçen bir kadını kaybettin ! 
Ve ben dizlerimin üstüne çöküp bir kaldırım taşında adını sayıklarken , yerde beliren gölgeni göremediğimde senden vazgeçtim , 
artık gelme...