Nenemgilin bir qonwuluqunda, 90 yawlı bir qadın yawayırdı,ilk görüwden o,yawı vermek olmazdı ona..haçan nenemgile getsem görürdüm ki,o qadın heyet qapısında oturub yollara gözün dikib..bir gün nenemden soruwdum ki,bu qadın niye her defe burda oturub,yola bu cür baxır? -nenem dedi ki,onun yoldawı muharibe dövründe döyüwe gedib,tez-tez mektub yazırmıw.son mektubunda da yazıb ki,geleceyem tezlikle..o,gun bu gundur o,qadın her defe oturub orda onu gozleyir ki,gelecek ne vaxtsa..nenem deyir biz deyirik ki, ay Seriyye o,gelmiw olsaydı bu gune kimi gelerdi,beleke rehmete gedib..deyir yox,gelecek...bele sevgilerde var,eziz dostlar! indi o,qadın artıq rehmete gedib neçe illerdir.duwunuremki onun o,yawadek yawadan ümid olub.neyimizi itirsekde,ümidimizi heç vaxt itirmeyek