“İnsan ölmekten değil, yaşamaya hiç başlamamaktan korkmalıdır.”
Bakın azizim, hayat dediğimiz bir süredir. Yaşam ise o süreyi nasıl kullandığınızdır. Bizde bu iki sözcüğü dönüşümlü kullananlar var; bu çok yanlış. Burada iki ayrı sözcük olması boşuna değil. O süreyi nasıl geçirdin, nasıl davrandın, üslubun neydi? İşte o yaşamındır. Şimdi sana bir süre veriliyor. Bir sanatçı sahnede en fazla iki defa imtihan edilebilir değil mi? İlkinde moralin iyi değildi, tutturamadın diyelim; ikinci fırsat yaratılırsa bunu iyi kullanmak zorundasın. Ya da bir yerde yolu kaçırdın mı, başka yerden tırmanmak zorundasın. Dolambaçlı da olsa gidilecek yere varmak gerekir.
Çok çok az insanın hayatını bedava, az zahmetle yaşama imkânı bulunur. O imkâna sahip olanın şanslı sayılıp sayılmayacağı da belli değildir. Ak bahtlılar, kara bahtlılar… Ak bahtlıların hepsi padişah çocuğuysa, kaçına taht sırası geldiğini, gelmeyenlerin de hangi akıbete uğradığını bir düşünün. Bizde de böyleydi, Fransız monarşisinde de. Politika herkesin ikballe gezindiği bir koridor değildir, bazıları o koridorda sıkışıp kalır. Demem o ki babadan kalma imkânların bile insanları daralttığı bir gerçektir. Onun için galiba en iyi yol, insanın kendi işini yaparak ilerlemesidir.
İlber Ortaylı
İnsan geleceğini nasıl kurar kitabından.

Şərh yazan hələ ki, olmayıb. İlk yazan sən ol.