Kirli köyneyimi yumuşdu anam,
külek bulamışdı... ne bilsin külek?!
Mense hirslenmişdim anama onda,
anam ağlamışdı... ne bilsin külek?!
Bir gün dalaşmışdım qonşu uşaqla,
üstelik anasın söymüşdüm onun.
Oysa hikkesinden bir yeke torba
yarpaq tıxamışdı buxarımıza.
Sobamız yanmadı fevral gecesi,
men dedim “Küleyin işidi yeqin...”
Anam da inandı, ne bilsin anam?
”Yiyesi ölsün bu küleyin!” – dedi.
O vaxtdan yiyesiz qalıb külekler,
bu yetim külekler ne bilsin axı...
Sen üşümeyeli ikinci qışdı,
ay Allah, kes görüm bu ne yağışdı?!
Yığışdım özüme, ele yığışdım -
para buğdasına söykenib yatan
qarışqa misali ele yorğunam...
Soruşma neçenci qerib soyuğun,
neçenci dostumun uzaqlığıyam.
Heminki qayğıdı bu tifil qayğı,
kipriyime qeder yorğunam anam...
Bir pişiyim de yox qucaqlayası,
qucağım sinemde bayquş yuvası,
barı dost da ölmür yas saxlayasan,
hamı salamatdı, hamı yaxşıdı...
Di gel, darvazanı külek açdımı...
Bu Darıxmaq ki var, itin balası
her gün qapımızda gelib ulayır.
Yox eşi, ne külek... ne bilsin külek?

Şərh yazan hələ ki, olmayıb. İlk yazan sən ol.