Bir gün Həzrət Nuh (ə) görür ki, kafirlərdən biri kiçik oğluna vəsiyyət edir ki, Həzrət Nuhun (ə) sözlərinə əhəmiyyət verməsin və ona bacardığı qədər əziyyət versin. Bu uşaq da atasının qucağında olduğu üçün ona deyir: “Atacan, məni yerə qoy ki, daş götürüb ona tərəf atım”.
Həzrət Nuh (ə) belə münasibətdən, bu cür nifrətdən narahat olur və Allaha dua edir: “Və Nuh dedi: «Ey Rəbbim, Yer üzündə bir nəfər belə kafir qoyma!». «Çünki, Sən onları (sağ) buraxsan, onlar Sənin bəndələrini yoldan çıxardacaq, ancaq pozğun və kafir doğub-törədəcəklər».
«Ey Rəbbim, məni, ata-anamı və evimə imanla daxil olan hər kəsi, mömin kişiləri və möminə qadınları bağışla. Zalımların isə ancaq həlakətini artır»”. (“Nuh” 26-28).